წერილი ორშაბათისგან

დილიდან თავი ამეხადა. ამდენი მილიარდი ადამიანის მაღვიძარამ ერთიანად შემაზანზარა — ზოგს უცხოპლანეტელებისთვის დამახასიათებელი მელოდია უყენია და გული გამიხეთქეს, მეთქი ესეც შენ! მორჩა შენი ორშაბათობა და ეგაა… ზოგიერთის ველური ბუნების ხმების მისტიკურ მუსიკასთან ნაზავი კი ისეთ განცდას მიჩენს, თითქოს, სადაცაა ცოცხლად უნდა გამატყავონ და კოცონზე სულის ამოძრობამდე მატრიალონ. იმაზე აღარაფერს ვიტყვი, მეტისმეტად სიმშვიდის მოყვარული ხალხი მაღვიძარად მედიტაციურ ჰანგებს რომ ირჩევს — და რა? რისი იმედი აქვთ, რომ ჩაძინების ნაცვლად, უცბად ფეხზე წამოხტებიან? მეც კი მიმაძინებენ ხოლმე.

გემოვნების ამბავია, გავიგე. ჯანდაბას, იყოს ასე. უბრალოდ, იმ Snooze ღილაკის მომგონებელს სათითაოდ დავატეხავდი თითებს! ყოვლად უაზრო, უმიზნო, უსარგებლო რაღაც! არსებობას მიგვიანებს უაზროდ — განა დანარჩენ დღეებში არ იყენებენ? უბრალოდ, შაბათ-კვირას გამტკბარი ძილის შემდეგ განსაკუთრებით უჭირთ საწოლიდან აზლაზვნა და ყველაზე მეტად მე ვიჩაგრები. დაუსრულებლად აჭერენ… 2 წუთის ინტერვალით მაძინებ-მაფხიზლებენ. ამდენი „ცოტა მაცადე“ კი საათობით გრძელდება. აბა, მე დავიგვიანო ერთი გათენება? ეგრევე აპოკალიფსურ ფიქრებს, შეთქმულების თეორიებსა და უვარგისის სტატუსს მომაკრავენ.

ამ ყველაფრის შემდეგ კი კიდევ ჩემთან აქვთ პრეტენზიები — რთული დღეაო, ვერ ვიტანთო, ყველაზე საშინელიაო, რანაირიაო (ახსნასაც ვერ მიძებნიან ხოლმე), ყველაფერი ცუდი ამ დღეს ხდებაო. აბა რა, სულ ჩემი ბრალია! მიდით და კვირას მოსთხოვეთ პასუხი, შუაღამემდე რომ არ გაძინებთ… აა, თუ ამაშიც მე მიმიძღვის ბრალი, რადგან 00:00-ს მერე უკვე ჩემი ათვლა იწყება? მაგრამ თქვენს სიზარმაცეში რა ნამუსით მადანაშაულებთ? რა ჯანდაბა ვქნა, თავად თუ გეზარებათ დილას სადღაც წასვლა? ნუ წახვალთ და ის აკეთეთ, რაც გინდათ — ოღონდაც მე ნუ შემომატიტყნით მიზეზებს.

არადა, ყველაფერს ჩემით რომ იწყებენ? თან ვერ მიტანენ და თან უზღვავ პასუხისმგებლობას მკიდებენ. მე უნდა ვიზრუნო მათ ახალ გეგმებზე, დიეტაზე, ჯანსაღ ცხოვრებაზე, ახალ სამსახურსა და ახალ მიზნებზე. იდეალურ საწყისად უნდა ვექცე და მაქსიმალურად შევუწყო ხელი — ამინდის გაუარესება ან რაიმე სხვა ფაქტორი თუ გამომეჩხირა, მაშინაა ჩემი საქმე წასული. საშინელი განცდაა: თავად თითოეულ დეტალს ვაკვირდები, ზედმიწევნით ვერგები ყველას გეგმას, მაგრამ სამყაროს სხვა ნაწილმა თუ მოინდომა გადიდგულისება, გაავებულ-გაღიზიანებული ხალხიც ეგრევე მე მომდგება! დაუზარებლად მიმალანძღავენ.

თუმცა ამ უძღებ შვილებს მაშინ მოუბრუნდებათ ხოლმე ჩემკენ გული, როცა უქმე დღედ ვცხადდები. ყველა ბედნიერია, რადგან იდეალური სამეულის ნაწილად ვიქცევი… ე. წ. „ვიქენდს“ მიწებებული დასვენება უკვე დიდი ფუფუნებაა ამ გადაღლილი ადამიანებისთვის. ისე მომეკრობიან, ისე მომეფერებიან და იმდენად დიდ სიყვარულს გამოხატავენ, ლამის ცრემლად დავიღვარო. სამყაროს განგება ან დროის კანონზომიერება საშუალებას რომ მაძლევდეს, ყველაზე გულუხვ ფილანთროპად ვიქცეოდი და უსასრულოდ გავუხანგრძლივებდი მათ ამ დასვენების ნეტარებას. მოკლედ, ამ იშვიათ გამონაკლისებში ჭარბად ვგრძნობ ხალხის სიყვარულს და რაღაც მომენტში ისიც კი გამიელვებს გულში, იქნებ საბოლოოდ შემიყვარეს-მეთქი?! მაგრამ მომდევნო კვირიდან ისევ უმადურობის ფაზას ვუბრუნდებით.

ახლაც ორშაბათია — ჰოდა გაითვალისწინეთ, მე ყველაფერი თქვენს სასარგებლოდ მაქვს ჩაფიქრებული. სადმე რამე ისე თუ ვერ წავიდა, სხვა მიზეზი გამოძებნეთ! მინიმუმ, საკუთარი თავი.

ავტორი: ქეთია ბელქანია