ამ არამატერიალისტ ადამიანს ბავშვობიდანვე მატერიალისტური თვისება მახასიათებს — უფრო ზუსტად, ესთეტიკური ნივთებით უკიდეგანოდ აღტაცება. იმდენადაც კი, რომ მინიმუმ ერთი დღის განწყობაში გადამდის. ნუ მთლად ესთეტიკურზეც არაა დამოკიდებული, უბრალოდ ცოტა „თავი გამოვიჩინე“ და ჩემი ესთეტი ბუნება ჩავაკვეხე. შეიძლება, ახალი შამპუნის ყიდვამაც კი ერთიანად ჩამომაშოროს წინა დღეების დეპრესიული განწყობა. არ ვიცი, ალბათ რაღაც მატრაკვეცული ახირება დამჩემდა. ფსიქოლოგის გადმოსახედიდან…

ნეტავ ვიცოდე, საიდან მოდის ეს ფენომენი… წელიწადში რამდენჯერმე რომ ჟღერდება — ძირითადად, რაღაც განსაკუთრებული დღესასწაულებისას. მაგალითად, ბარბარობას ლობიანი თუ არ ჭამე, ცუდადაა შენი საქმე. არაფრით არ შეიძლება! თუნდაც არ გიყვარდეს, მაინც უნდა ჭამო. ნათლისღებას კუპატი და გოგრა უწევსო, დღეს გავიგე საერთოდ. და კიდევ ერთ დღეზე ამბობენ, „თევზის ჭამააო“ (უნდა გავიხსენო, არ გამომრჩეს შემთხვევით). ბიუჯეტურად კია…

პოტენციურად იმედისმომცემი ფრაზა, რომელიც კონკრეტული გეგმების გაწერისგან გვიცავს, პირდაპირ პასუხისმგებლობას გვარიდებს და სამომავლოდაც გვაიმედებს. მიესადაგება ყველანაირ სიტუაციას — მაგალითად, როცა ახალ საქმეს იწყებ და ბევრი რამ გაურკვეველ ბურუსშია გახვეული, „იქნება რამე“ მაგიურ დატვირთვას იძენს. „სეზამ გაიღეს“ ტოლფასია… უცბად ყოველგვარი ეჭვი, შიში ქრება. შინაგანად გრძნობ, მიუხედავად ნებისმიერი დაბრკოლებისა, რამე იქნება რა. ისე არ დარჩები. ანდაც აგერ,…

ზუსტად ის, უმეტესობა მასხრად რომ იგდებს და საახალწლო სამზადისის ფაციფუცში ყველას მისი დაცინვა ახსენდება პირველი. კედელთან თუ მიუჩინეს ადგილი, საერთოდ წასულია საქმე — „წამლად“ ერთი-ორ სათამაშოსაც არ ჩამოაკონწიალებენ. მაქსიმუმ, განათება შემოავლონ, ისიც იმიტომ, რომ სხვანაირად წინა მხარეს ვერ გაალამაზებენ. უბრალოდ ფუნქციურადაა საჭირო. თუმცა აქაც ახერხებენ ქვეშქვეშად დაჩაგვრას — არიქა, წინ სათითაოდ ყველა ნათურა სწორად იყოსო…

ისეთი ფრაზაა, შინაგანად რომ გამხნევებს და მოგიწოდებს, მიდი და იყიდე, რაც გინდაო. „ერთხელ ცხოვრობ“-ის ფინანსური განხრაა, მეტად კონკრეტულ საკითხს მიემართება და პირდაპირ შენს გონებაში გაჩენილ იმპულსს ურტყამს. თითქოს, ეკონომიურობისკენ მიმართულ ნაწილს ნამუსზე აგდებს და რიტორიკულად ჩაგრავს, უარგუმენტოდ ტოვებს — „მაინც გვეხარჯება და რა მნიშვნელობა აქვს, გადავავადებ თუ არა? ამას თუ არ ვიყიდი, მერე სხვა რამეში…

დილიდან თავი ამეხადა. ამდენი მილიარდი ადამიანის მაღვიძარამ ერთიანად შემაზანზარა — ზოგს უცხოპლანეტელებისთვის დამახასიათებელი მელოდია უყენია და გული გამიხეთქეს, მეთქი ესეც შენ! მორჩა შენი ორშაბათობა და ეგაა… ზოგიერთის ველური ბუნების ხმების მისტიკურ მუსიკასთან ნაზავი კი ისეთ განცდას მიჩენს, თითქოს, სადაცაა ცოცხლად უნდა გამატყავონ და კოცონზე სულის ამოძრობამდე მატრიალონ. იმაზე აღარაფერს ვიტყვი, მეტისმეტად სიმშვიდის მოყვარული ხალხი მაღვიძარად…

ბოდიში, მაგრამ მომაკვდინებელ ცოდვაში ვარ ბოლომდე ჩაფლული — 100%-ით მეზიზღება ავოკადო. არარსებობის გემო რომ აქვს და საკუთარ თავში ვერ გარკვეულა, საერთოდ რანაირია, რას ითხოვს, რა უნდა ან როგორია მისი მენტალური მდგომარეობა. ჰო, რა იყო?! თუკი ადამიანებს მოგვეთხოვება გამუდმებით იმის განხილვა, აბა, დეპრესიაში ხომ არ ვართ ან შფოთვის სიმპტომები არ აღგვენიშნება, ამ ყოყოჩ ავოკადოს რატომ არ…

აუ, კაცო, შენ რაც უნდა იდეალურად აკეთებდე რაღაცას და პროფესიონალი იყო, „მაგაზე არ არი“ რა… რაღაც სხვა გჭირდება, ხომ ხვდები — აი, გამართლება და რამე. აბა, ვის აინტერესებს, შენ რა შეგიძლია. მარტო შენ ხომ არ შეგიძლია. შენნაირი იმდენია, ვინ მოთვლის. ამიტომ გეუბნები, „მაგაზე არ არი“-მეთქი. განა მარტო საქმეშია ასე. ზოგადად ცხოვრებაში გჭირდება გამართლება, დაწყებული პირადი…